Sobolewski mieści się gdzieś pomiędzy „opowiedzieć” a „namalować”. W swoich cyklach nie maluje ludzi. Szczególnie znaczące jest to w Krajobrazach szpitalnych. Motyw człowieka wydaje się mu obcy… (…) Nieobecność człowieka w jego obrazach polega na czymś, co w gruncie rzeczy stanowi dla mnie istotę tej twórczości: nieobecność jest rodzajem pustki, samotności przedmiotów, motywów, cieni i światła – po odejściu tych, których już nie ma. Którzy byli tu przed chwilą, ale się ulotnili. Sobolewski nie „opowiada”. Tworzy emocjonalne liryczne równoważniki, a ich natura leży nie po stronie narracji, lecz po stronie metonimii i metafory jednocześnie. Po stronie nieobecności i tęsknoty, i żalu po tych, którzy byli, ale już nie wrócą.
Fragment tekstu Andrzeja Nowakowskiego Widzenie świata. Tekst zamieszczony był w katalogu Teraźniejsze i ponadczasowe, Kraków 2018
Stanisław Sobolewski (ur. 1952 w Krakowie) ukończył studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1971–1976) oraz na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Zbigniewa Grzybowskiego (1974–1979). W latach 1989/1990 odbył staż artystyczny pod kierunkiem prof. Stefana Gierowskiego na ASP w Warszawie. Od 1979 do 2022 roku pracował jako nauczyciel akademicki w WSP, przekształconej później w Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie. Tytuł profesora uzyskał w 2000 roku.
Jego prace były prezentowane na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. W latach 1982–1989 aktywnie uczestniczył w Ruchu Kultury Niezależnej. Od 1980 roku jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP). Jego dzieła znajdują się w kolekcjach prywatnych i publicznych zarówno w Polsce, jak i za granicą.